Joke van Dijk, Noorderdwarsstraat 12, Grou

Eind oktober 2015 zijn wij, na op een week na 30 jaar gewoond te hebben op bovengenoemd adres, tijdelijk verhuisd naar een ander huis.
We durfden het niet aan, om nog een winter met eventueel sneeuw, tegenover nummer 9 en 11 te blijven, omdat dat blok op instorten staat.
Door de onderzoeken van afgelopen zomer, wisten we, dat een eventuele instorting groot effect op onze veiligheid zou hebben en dat geeft een verontrustend gevoel, dus maakten wij deze keuze. Samen met onze oudste dochter, die in maart het huis uit gaat, en onze hond, wonen we in een huurhuis van de woningbouwvereniging.

Op 2 november 1985 gingen wij in de Noorderdwarsstraat op nummer 12 samenwonen.
Het was een huurhuis, waar de vorige bewoners waren vertrokken in verband met grote vochtproblemen. Het douchewater wilde niet wegstromen en de tuin was een moeras. Ook onder de vloer was regelmatig water weggepompt en het bleef maar vochtig. Wij wilden gelijk iets veranderen in de douche, want we vonden het niet handig om door het water te lopen om bij de wastafel te komen. Bij het uitbreken van de vloer, kwamen we er achter, dat het doucheputje helemaal niet op de afvoer was aangesloten…die lag namelijk een meter daarvan af. Foutje bij de renovatie in 1975.
Het vochtprobleem was dus gevonden en wij woonden er verder met veel plezier en zagen wel mogelijkheden in het huis, kortom, als we het zouden kunnen kopen, kon je er zeker wel iets leuks van maken.

We trouwden en kregen twee dochters en toen die wat ouder werden, wilden we eigenlijk wel wat meer ruimte.
In juli 1998 konden we het huis kopen!

Het huis werd gekocht en een verbouwing volgde al snel…Boven maakten we een badkamer en zetten c.v. in de woning, daarna kon de oude houten bijkeuken weg en daarvoor in de plaats kwam een stenen aanbouw met een verdieping erop. We gingen van twee en een halve slaapkamer, naar drie slaapkamers en een badkamer, wat een luxe! Beneden eerst een kamer van zes meter, nu was dat elf!

Casco en glasdicht afgeleverd, zodat mijn vader en wij alles zelf konden afwerken.

Het huis werd bijna twee keer zo groot, comfortabeler en alles werd logischer ingedeeld…

Allen het oude gedeelte moest nog eens een nieuwe vloer en beter geisoleerd, maar dat kon wel een paar jaar wachten, pa en wij hadden inmiddels heel wat uurtjes in het huis gestoken.

Onze meiden groeiden op, gingen leren en het leven ging verder. Met buurtfeestjes spraken we als buren wel eens over oude scheuren in de huizen, die leken opnieuw open te breken. Ook waren er in 2010 kelders, die na jaren ineens droog stonden en huizen die vreemd kraakten.

Na een paar buurtfeestjes met ieder jaar weer dezelfde zorgen, hebben we besloten om foto’s te maken van de scheuren, want dat werden er steeds meer…

De rest van het verhaal is denk ik wel duidelijk, want het resultaat is dus, dat we er niet meer kunnen wonen en ons opgebouwde leven ernstig is verstoord.

Saillant detail is, dat onze jongste dochter verkering kreeg met een nieuwe buurman, die net een huis in de straat had gekocht, voordat de problemen met de huizen begonnen, dus die zitten met hetzelfde probleem als ons.

Wij wonen dus momenteel in een “geleend huis” met de meeste spullen in dozen en de tuinplanten in plastic bakken.

Een proces wat je door moet gaan, maar waar je eigenlijk niet in wilt zitten.

Ik persoonlijk, kan niet wachten, tot alles achter de rug is en we weer eens het normale leven kunnen oppakken, want dit voelt niet als een normaal leven.

Ik werk graag aan het inrichten van huis en tuin, het mooier maken ervan en dat is nu niet aan de orde, alles is altijd voor niets geweest, zo voelt het tenminste.

Als uitlaatklep heb ik gelukkig mijn werk in de feestkledingwinkel, waar ik mijn creativiteit op loslaat, dat is maar goed ook, anders werd ik gek.

Na al het gedoe van uitzoeken, onderzoeken, vergaderen, de schok, zorgen hebben en onzekerheid, lijkt het er nu een beetje op, dat er binnen een jaar toch een verandering op komst is.

Tot die tijd blijven we gewoon lachen en houden de moed erin!